تفاوت گذار و گزار

یکی از غلط های بسـیار رایج املایی، در کاربرد درسـت و به جای این دو واژه قرار دارد.
گذاشتن و گزاردن

مانند: قانون گذار، بنیان گذار، نمازگزار، خدمت گزار و... .

نخست باید دانست که نوشتن این دو فعل به صورت گزاشـتن و گذاردن نادرست اسـت و درسـت آن ها همان گذاشـتن و گزاردن اسـت.



گذاشـتن به معنی قرار دادن چیزی به طور عینی و مشـهود در جایی اسـت؛ و مجازاً نیز به معنی پی انداختن، وضع کردن و بنیاد نهادن چیزی است.

عینی و مشهود: "او کتاب را در قـفـسـه گذاشـت."
مجازاً: مانند قانون گذار که کسی اسـت کـــه قانون را وضع می کند یا بنیان گذار که چیزی را تاسیس می کند، یا نام گذاری که وضع کردن نام برای چیزی است.





گزاردن را نیز می توان در دو معنی کلی به شـرح زیر خلاصه کرد:

1- به معنای "به جا آوردن"، "ادا کردن"، "انجام دادن".

مثلاً نماز گزاردن یعنی "ادا کردن نماز"، یا وام گزاردن یعنی "ادا کردن وام"، بنا براین وام گزار درسـت اسـت نه وام گذار.

به همین ترتیب باید نوشـت: حج گزار، خراج گزار، سپاس گزار، شکرگزار، خدمت گزار، حق گزار، پاسخ گزار، مدح گزار، پیغام گزار، گله گزاری، خبرگزاری، کارگزار( اجرا کننده وانجام دهـنده ی کار )، پیغام گزار( کسی که پیغام را باز گو می کند یا پیغام را می آورد) و...



2- به معنای "برگرداندن از زبانی به زبان دیگر یا از بیانی به بیان دیگر، یا از نظامی به نظام دیگر اسـت":

بنابراین برابر اسـت با ترجمه کردن و گزارنده و گزارش، به معنای مترجم و ترجمه است.
خواب گزاری نیز یعنی " تعبیر خواب" و خواب گزار یعـنی تعبیرکننده خواب ( معبر) و اصطلاحات دیگری همچون گزارشـگر.